MOS Buitenkansen

Groepsgevoel

Behoren tot een groter geheel, verbondenheid en zorg met en voor elkaar en in je kracht kunnen staan, zijn de drijfveren binnen een wolvenroedel.
 

Vind jij het ook belangrijk om tot een groep te behoren? Om in verbinding te staan met anderen? Wanneer gaat een klas over in een klasGROEP? En hoeveel personen heb je eigenlijk nodig om een groep te vormen? Misschien kan dit al wel met 2 en maakt betekenisvol contact het verschil? Kunnen we hier iets over leren van de natuur? Hoe pakken dieren dit aan en zijn er misschien zelfs meer gelijkenissen met ons dan we dachten tot nu toe?

​

De afgelopen coronatijd heeft ons verplicht om bewust te kiezen. Bewust kiezen tot welke bubbel jij wilde behoren, maar ook kiezen wie jij in je bubbel toeliet. Ken je het gevoel nog? Eindelijk weer sociaal contact, oef… dat was echt nodig. Weer op bezoek bij je ouders, een terrasje bij de buren en barbecueën met vrienden. Wat hadden we dat gemist. Allemaal heel leuk, maar niet iedereen die we kennen mochten we gaan opzoeken. Voor wie heb jij gekozen? Wie heeft jou gekozen?

​

Verbondenheid

Des te meer ervaren we dat verbinding een essentiële waarde is ten tijde van quarantaine en lockdown. We missen andere mensen en beseffen meer dan ooit dat we sociale wezens zijn. Eenzaamheid weegt! Wat voorheen vanzelfsprekend was: een knuffel, een schouderklopje, een troostende arm om iemands schouder leggen, … mocht niet meer ten tijde van quarantaine. Misschien dat we nu pas beseffen hoe betekenisvol deze momenten zijn.

​

Je hoort er (niet?) bij

De behoefte om ergens bij te horen is universeel. Wanneer we het gevoel hebben deel uit te maken van iets groter, brengt dit positieve gevoelens met zich mee. Het geeft je een gevoel van rust en veiligheid, insluiting, geborgenheid, erkenning, het vormt je identiteit en bevordert je welzijn.

​

De behoefte om ergens bij te horen heeft een onderliggende angst. Angst om niet OK gevonden te worden. Angst om niet de waardering en het respect van anderen te ontvangen. We hebben een ingebouwd mechanisme dat dit te allen tijde wil vermijden door ons aan te passen aan verwachtingen en normen van “de groep”. Het kost moed om je eigenheid te bewaren en trouw te blijven aan jezelf. Er echt bij horen betekent niet dat we onszelf moeten veranderen. Het vraagt juist van ons dat we zijn wie we zijn.

​

Sta jij ook wel eens bij jezelf stil wanneer je in verbinding gaat met anderen? Het gaat hier altijd om een wisselwerking: hoeveel geef ik wel/niet van mezelf en hoeveel mag ik wel/niet ontvangen van de andere? Zoveel te groter het raakvlak, des te duurzamer de verbinding en betekenisvoller het contact met de andere.

​

Behoren tot een wolvenroedel

Uit het boek: ‘De wijsheid van wolven – Hoe ze denken, leidinggeven en voor elkaar zorgen: wat de wolf ons kan leren over mens zijn’ van Elli H. Radinger.

​

We gelijken meer op wolven dan we zelf denken. Behoren tot een groter geheel, verbondenheid en zorg met en voor elkaar en in je kracht kunnen staan, zijn ook de drijfveren binnen een wolvenroedel.

​

Wolven leven voor hun familie. De basis van een roedel is de hechte en onvoorwaardelijke verbondenheid en zorg voor elkaar.

​

Ouders nemen de beslissingen en zijn de leiders van de groep. Op vlak van opvoeding trekken alle volwassen dieren aan hetzelfde zeel. De leiders krijgen groot respect en worden gevolgd in hun aanpak. De machtsstructuren zijn door het familiesysteem bepaald waardoor de leiders zich niet moeten bewijzen. Jonge welpjes krijgen dus niet de kans om bv. hun ouders tegen elkaar uit te spelen.

​

Iedereen zorgt voor elkaar. Elk individu is even belangrijk en ontdekt zelf waar ze goed in zijn en welk plekje ze in de familiestructuur kunnen opnemen. Zo staan alle volwassenen mee in voor de opvoeding van de welpen en bekommeren ze zich over de ouderen en zieken.

 

Nog meer: Brené Brown: Verlangen naar verbinding (er echt bij horen en de moed hebben om alleen te staan)

​